فیلم‌هایی که فیلم نیستند
(سینماآفیس) – «جان بورمن»(John Boorman) کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده انگلیسی که تا کنون نامزد دریافت پنج جایزه اسکار شده است در یادداشتی که نشریه بریتانیایی گاردین آن را منتشر کرد، نوشت:
فیلم The Fabelmans ساخته «استیون اسپیلبرگ» که نامزد بهترین فیلم آکادمی اسکار نیز بود شاید تنها فیلمی بود که با سلولوئید فیلمبرداری شد.
به واقع شاید زمان آن فرا رسیده است که نام‌گذاری نادرست فیلم‌ها را متوقف کنیم.
اکنون به جای این‌که حلقه‌های فیلم یا نوار ویدیویی برروی دوربین بارگذاری شود، کارتی درون دوربین درج می‌شود که هر چیزی را که دوربین می‌بیند به صورت الکترونیکی ثبت می‌کند.
امروزه بیشتر «فیلم‌ها» به صورت الکترونیکی ساخته می‌شوند.
هیچ حلقه فیلمی در ساخت آن‌ها استفاده نمی‌شود – نه فیلمبرداری، تدوین یا پروژکتور.
بنابراین آن‌ها را نمی‌توان – یا نباید – فیلم نامید.
تعداد کمی از فیلمسازان، مانند استیون اسپیلبرگ، هنوز به استفاده از سلولوئید چسبیده‌اند، اما یافتن پیوند بین فیلمبرداری سبک قدیم و جدید برای آن‌ها به طور فزاینده‌ای دشوار است.
بیشتر آزمایشگاه‌هایی که قبلاً به توسعه و چاپ فیلم می‌پرداختند، از کار افتاده‌اند.
همچنین عنصر گران قیمت فیلم، بودجه است. جایگزینِ سبک الکترونیکی به این معنی است که می‌توانید تقریباً بدون هزینه به فیلمبرداری و عکاسی ادامه دهید.
جان بورمن میگوید :
برای فینال فیلم زردوز «Zardoz»، سال ۱۹۷۴میلادی، می‌خواستم صحنه‌ای از «شان کانری» و «شارلوت رمپلینگ» را بگیرم که در آن پیر می‌شوند و می‌میرند.
این شامل عکاسی با یک دوربین ثابت بود، تا بتوانیم آن صحنه را دربیاوریم.
لباس‌ها و صورت‌هایشان را کهنه کردیم، عکس گرفتیم، سپس بیشتر پیرشان کردیم تا در نهایت نوبتی اسکلت‌هایی شوند.
این پروسه یک روز کامل طول کشید. سپس دستیار دوربین، دوربین را تخلیه کرد و به طور تصادفی فیلم را در معرض نور قرار داد.
این بدان معنا بود که ما باید یک روز کامل دیگر را برای فیلمبرداری آن صرف می کردیم.
فیلم‌های سبک قدیم، نرم‌تر و انسانی‌تر است، در حالی که فیلم‌های الکترونیکی خشن‌تر هستند و حس مکانیکی بیشتری دارند.
جدیدترین آیفون‌ها نه تنها گزینهی «ویدیویی» را روی دوربین ارائه می‌دهند، بلکه گزینهی «سینمایی» را نیز ارائه می‌کنند که اپل ادعا می‌کند بیشتر شبیه فیلم‌های قدیمی است.
به هر حال تغییر اجتناب‌ناپذیر است و دلیلی برای عقب ماندگی وجود ندارد.
اما تا زمانی که یک فیلم یا عکس جدید واقعاً از فیلم ( فیلم‌هایی که بر روی نوار سلولوئیدی) ساخته نشده باشد، نباید آن را film نامید.
بلکه به آن movie گفته می‌شود. به این معنا که امروزه محصولات دیجیتالی ساخته می‌شوند که هیچ فیلمی در آن‌ها استفاده نشده اما همچنان آن‌ها را فیلم می‌نامیم.
پس می‌توان گفت امروزه فیلم‌هایی داریم که فیلم ندارند. پس نامشان نیز باید تغییر کند.
مترجم: هانیه تجریشی
به نقل از گاردین
انتهای پیام/
