حمله دوباره کیهان به سریال رهایم کن ؛
با این محتوا مجوز عمرا
(سینماآفیس) – روزنامه کیهان در صفحه فرهنگ خود بار دیگرسریال رهایم کن را نکوهش کرده و عشق در این سریال را همان ننگ سریال‌های سخیف ترکیه‌ای دانست که به‌جای وصال، جدایی و فصال در پی دارد.
کیهان نوشت: « رهایم کن » در دهه ۵۰ می‌گذرد و روایتگریک خانواده است که در روستایی حاشیه تهران زندگی می‌کنند و درگیر یک کش مکش عشقی می‌شوند.
داستان اصلی این سریال را یک مثلث عشقی شکل داده است؛ دو برادر که هر دو گرفتار عشق خدمتکار منزل پدرشان شده‌اند و به جان هم افتاده‌اند! سوژه و ایده اصلی این سریال کاملا تکراری و کهنه است و هیچ نوآوری درآن وجود ندارد. چند فیلم فارسی قبل از انقلاب نیز با همین ایده ساخته شده بودند.
در«رهایم کن» شخصیت‌پردازی کاراکترها به‌شدت دچار افت و ضعف است. مثلا نایب‌خان به‌عنوان پدری مستبد و مسلط بر زندگی فرزندانش معرفی شده است، تا آنجا که پسر جوان‌ترش، از او فراری است و سازجدایی کوک کرده است. اما همین پدر، واکنشی بسیار سرد و منفعل به رسوایی تنها دخترش دارد! اتفاقات غیر منطقی هم در داستان سریال زیاداست. مثلا در قسمت هشتم، درست در لحظه‌ای که فرد مسلح سیاسی قصد شلیک به هاتف دارد، آن‌هم در جایی دور افتاده و خارج از شهر، حاتم از راه می‌رسد و او را نجات می‌دهد.
سؤال این است که حاتم چه زمانی و چگونه از این قرار آگاهی یافته وچطور توانست به این سرعت خودش را به معرکه برساند؟ حاتم که یک مدیرمعدن است و از توانایی فیزیکی او اطلاعاتی در اختیار مخاطب گذاشته نشده، چگونه با یک دست، با اسلحه‌ای سنگین که معمولا موقع آتش، لگدمحکمی می‌زند، در دوئل با یک چریک جوان به سادگی آب خوردن پیروزمی‌شود؟ وقتی حاتم سراغ خواننده بی‌قید و بند می‌رود تا انتقام خواهرش را بگیرد، این خواننده وقتی جانش در خطر می‌افتد هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و خیلی راحت در مقابل حاتم تسلیم می‌شود!
از همه بدتر، نوع طراحی لباس و چهره‌پردازی است. همان‌طور که عنوان شد، داستان این سریال در یک روستا در دهه ۵۰ شمسی می‌گذرد. اما‌گریم و لباس کاراکترهای زن به‌گونه‌ای است که یادآور زنان امروزین شمال تهران است!
فرهنگ و هویت جامعه ایرانی؟
اما از همه این مشکلات ساختاری و روایی «رهایم کن» که بگذریم، محتوای سریال هم آن‌قدر ایراد دارد که دلیل عدم مراجعه برای دریافت مجوز قانونی جهت تولید و پخش این سریال مشخص می‌شود. سریالی که هیچ نشانی از فرهنگ و هویت جامعه ایرانی را ندارد و تلفیقی ازفیلم فارسی و سریال‌های مبتذل ترکیه است. «رهایم کن» به‌طور سطحی به یک درگیری عاطفی پرداخته است؛ نه عشق میان حاتم و مارال قابل درکاست و نه علاقه هاتف به مارال! اگر حاتم این همه وابسته به احساس مارال است، چطور به سادگی او را هدف ضرب و شتم و اهانت قرارمی‌دهد؟ و اگر هاتف به معنای واقعی دلداده مارال است، چرا این همه فریبکارانه پیش می‌رود؟
روابط ترسیم شده در این سریال، مصداق بارز همان بیت معروف مولوی است که «عشق‌هایی کز پی رنگی بود، عشق نبود عاقبت ننگی بود». عشق«رهایم کن» همان ننگ سریال‌های سخیف ترکیه‌ای است که به‌جای وصال، جدایی و فصال در پی دارد. همان‌طور که در همه قسمت‌های این سریال، تقابل برادر با برادر و فرزندان با پدر و… به ذهن مخاطب تزریق می‌شود!
تحریف تاریخ هم از دیگر نکات محتوایی «رهایم کن» است. تقلیل دادن مبارزه علیه رژیم شاه به گروهک‌های کمونیستی–تروریستی در دهه ۵۰، یکی از محورهای روایی در این سریال است
