به بهانه دهمین سالروز خاموشی "سعدی افشار»؛
سیاه همچون آفریقای درون خودم
(سینماآفیس) – وقتی که از دنیا رفت رسانه‌ها تیتر زدند که «تئاتر ایران دیگر سیاه ندارد».
سعدی افشار، نام اصلی‌اش سعدالله رحمت‌خواه بود و تا وقتی زنده بود از او که در نمایش‌های موسوم به سیاه بازی و یا تخته حوضی
به ایفای نقش می‌پرداخت به عنوان تنها بازمانده سیاه بازی در ایران یاد می‌شد.
سعدی افشار تنها سیاه ایران، تا ششم ابتدایی تحصیل کرد و از نوجوانی علاقه‌مند به بازیگری در تئاتر شد.
او در سال ۱۳۳۰ برای نخستین‌بار روی صحنه رفت و به ایفای نقش پرداخت و چنانکه در هنرهای سنتی رایج است،
با تقلید از اساتید گرانمایه‌ای چون ذبیح‌اله ماهری و مهدی مصری بر صحنه راه یافت؛
در ایامی که هنوز در صحنه تخت حوض سیاه‌پوشان چیره دستی
چون سیدحسین یوسفی، اسداله قاسمی، محمود یکتا و رضا عرب‌زاده می‌درخشیدند.
البته دوره‌ای که سعدی افشار و سایر همراهانش در اوج فعالیت خویش بودند
زمانه‌ای بود که نمایش‌های شادی‌آور سنتی به دلیل تحولات اجتماعی و تغییراتی که در شیوه برگزاری مجالس شادمانی در حال انجام بود،
به تدریج جای خود را به رقبایی تازه نفس‌تر می‌دادند
تخت حوض از رونق افتاده بود و شرایط بدین ترتیب طوری رقم خورد که سعدی افشار و هم‌نسلان
او آخرین بازماندگان نمایشگران سنتی باشند.
سعدی افشار در سالن‌های متعددی از جمله
تئاتر حافظ نو، سالن اصلی تئاترشهر، تالار مولوی، تئاتر دهقان، تئاتر پارس، تئاتر نصر، سینما تئاتر کوچک و رادیو و تلویزیون
با افرادی چون مهدی سنایی فرید، محمود یکتا، حسن شمشاد، محمود نظری،
ابراهیم شادی، تهیه کارلو، عالم‌تاج گوهری، مژگان، افسانه، اکبر خسروی، هوشنگ خسروی،
رحمان محسنی، عنایت‌الله شفیعی، محمد دبیر، حسن عظیمی، هوشنگ احمدی، رضا کریمی،
نوروز بیات، علی اژدری، علی فتحعلی، محسن مقامی، مجید فروغی، رضا رضامندی و…
هنر خویش را به تماشا گذارد و در مهر و آبان سال ۱۳۷۰ با دو نمایش «سعدی هملت می‌شود» و «بلورک و چشمه نوش»
با گروهی از هنرمندان تئاتر نصر به سرپرستی دکتر محمود عزیزی در فستیوال پاییزی مادرید در اسپانیا و سپس فرانسه حضور پیدا کرد.
آقای افشار در حالی که در ۳۰ فروردین ۱۳۹۲ از دنیا رفت
که همزمان تئاتری از او به اسم فیس پوک روی صحنه بود.
این است که می گویند هنر نمی‌میرد و هنرمند تا ابد زنده است.
محمد دانشور
انتهای پیام/
