فیلمنامه‌ای که برباد رفت
(سینماآفیس) – کبری غروی، منتقد سینما در یادداشتی تحت عنوان «فیلمی غیرخطی-بازی‌های خطی» فیلم «پرونده باز است» ساخته کیومرث پوراحمد را نقد کرد. در این یادداشت آمده است:
این فیلم به زندگی پسری نوجوان می‌پردازد که مرتکب قتل شده و حالا باید تاوانش را بپردازد. فیلم با یک موسیقی کلاسیک خوب که حرفه‌ای روی تیتراژ چیده شده بود آغاز می‌شود. ساختار فیلمنامه از همان دقیقۀ ۱۰ فیلم و ایجاد گره اولیه مشخص می‌شود که به صورت غیر خطی است و زمان‌بندی ورود پازل‌ها در فیلم حرفه‌ای انجام شده است. ژانر فیلم با چیزی که اعلام کرده‌اند تفاوت دارد و ویژگی‌های ژانر جنایی را ندارد و حتی اجتماعی هم به آن صورت نیست بلکه بیشتر ژانر کودک است و نقش‌های اصلی را هم کودکان دارند. دیالوگ‌ها ضعیف است و از جنس سینمای کیومرث پوراحمد نیست. در مورد بازی بازیگران هم باید گفت که افتضاح است و در انتقال احساسات به مخاطب موفق عمل نکرده‌اند. بازی‌ها از سر ردکردنی است و حتی بازی پژمان بازغی هم آنقدر دندان گیر نیست. تعداد زیادی بازیگر در فیلم وجود دارد که علت وجودی‌شان معلوم نیست و حذف آنها نه تنها آسیبی به فیلم نمی‌زند بلکه آن را حرفه‌ای‌تر می‌کند که یکی از این سکانس‌ها می‌تواند سکانس گروه سرود باشد. نوع بازی با جنس تصویر همخوانی ندارد این در حالی است که جنس تصویر با فیلمنامه کاملاً همخوانی دارد و بازی بازیگران به آن آسیب زده است. اصغر رفیعی جم از آن فیلمبرداران کهنه‌کار و نگاتیوکار است که تصاویرش با کنتراست بالا و نورهای هارد دقیقاً متناسب با این فیلمنامه است و همان سبک را در این فیلم ارائه کرده است. فیلمبرداری که لنزها را خوب می‌شناسد اما متأسفانه از این هنر خود به طور کامل استفاده نکرده است. به عنوان مثال این فیلم ظرفیت استفاده از لنز ماکرو و لنزهای ۱۲ و ۱۴ را با توجه به نوع فیلمنامه داشت. طراحی لباس و رنگ آن خنثی است که جزو سلیقۀ کارگردان است همانطور که در آثار قبلی‌اش می‌بینیم. گریم بانوان افتضاح و بسیار روشن و آزاردهنده است. حتی یک گریم خوب هم صورت نگرفته که فاصلۀ زمانی بین دستگیر شدن و محاکمۀ نهایی را ملموس کند. پسر نوجوان عمری در زندان سپری کرده و تا پای دار رسیده ولی لباس هیچکدام از بازیگران تغییر نکرده است یعنی آنها در تمام طول مدت داستان یعنی از زمان قتل تا زمان محاکمه لباس دیگری برای پوشیدن نداشته‌اند؟
در نهایت باید بگویم فیلمی که کیومرث پوراحمد ساخته فیلمنامۀ قوی و پر از کنش داشت که اگر با دقت بیشتری ساخته می‌شد مخاطب را نگه می‌داشت ولی هیهات که انتخاب‌های نادرست و بازی‌های افتضاح، فیلمنامه را حیف و میل کرد.
انتهای پیام/
