یورتمه روی اخلاقیات
(سینماآفیس) – کبری غروی، منتقد سینما در یادداشتی تحت عنوان، «یورتمه روی اخلاقیات» در خصوص فیلم پرسروصدای «چرا گریه نمی‌کنی؟» نوشت:
– بزرگترین اشتباه فیلم چرا گریه نمی‌کنی؟ این است که نام فیلم، داستان خود فیلم را لو می دهد و کنجکاوی مخاطب را برانگیخته نمی‌کند و از همان اول به ما می‌گوید یک نفر گریه نمی‌کند و چرایش هم متأسفانه در همان اول فیلم مشخص می‌شود.
بازیگر اصلی با یک فرد سومی که معلوم نیست روانشناس است یا دوست است یا وکیل است که هیچ وقت هم نمی‌بینیمش در مورد مشکلاتش صحبت می کند ولی اساساً هیچ مشکلی وجود ندارد. یک زندگی پر از شادی به همراه دوستان و تفریحات فراوان و همه هم مثلاً دوست دارند او را به گریه وادار کنند. اصلاً مگر کسی با این همه تفریح وقتی برای گریه کردن پیدا می‌کند؟
البته چون فیلم کمدی است هر اتفاقی در فیلم منطقی می‌شود و خوبی فیلم‌های طنز هم همین است که ناگفته‌ها را می‌گویی بدون اینکه گریبانت را بگیرند چون طنز است و مردم هم خوششان می‌آید، می‌خندند و فردا هم فراموش می‌کنند. خاصیت طنز همین است.
این فیلم هیچ چیزش با هیچ چیز جور نیست! مثلاً رنگ لباس‌ها با فضای حاکم بر فیلم و شخصیت‌های فیلم جور در نمی‌آید و حتی خود شخصیت‌ها هم وضعیتشان مشخص نیست و نمی‌توان فهمید دقیقاً از زندگی چه می‌خواهند. آنها برای خنداندن مردم و کشاندنشان به سینما برنامه‌ریزی شده‌اند تا فیلم را به یک فیلم گیشه‌ای پر فروش تبدیل کنند.
فیلم نقاط ضعف فراوانی دارد. از طرفی، محتوا هم نقطۀ قوتی نداشته و حتی در برخی موارد به یک فیلم ضد زن پهلو می‌زند.
هیچ زنی رغیب خود را تحمل نکرده، زن اگر غیرتی نشود و حسادت نکند بنیان خانواده حفظ نمی‌شود و متأسفانه این فیلم در جهت تخریب خانواده عمل کرده است به نوعی که حتی مرد همسرش را طلاق می دهد تا به عشقش برسد و جالب اینکه هر دو زن هم بدون هیچ ناراحتی با قضیه کنار می‌آیند.
در این فیلم زنی به نمایش گذاشته می‌شود که خانوادۀ خود را به راحتی رها می‌کند و می‌رود چون آزاد است. در واقع در این فیلم تعریف درستی از آزادی نشده است. روابط فی مابین افراد غیر عادی نمایش داده می شود و شبیه فیلم‌های آمریکایی است که برای جهان سومی‌ها و قشر جوان جامعه ساخته می‌شوند و یک جورایی «ایرانین‌پای»(کنایه‌ای از فیلم تینیجر پسند پای‌سیب آمریکایی) بدون صحنه های بوق‌دار است.
با تمام این تفاسیر باید بگویم این نوع فیلم‌ها باید برای گیشه ارائه شوند و جایی در میان فیلم های هنری و جشنواره‌ای که نمایندۀ سینمای ایرانی است، ندارد. هرچند برای گیشه نیز مناسب نیست چون الگوهای جدید در تضاد با اخلاقیات به جامعه ارائه می کند که در درازمدت گریبان همۀ ما را می گیرد.
انتهای پیام/
