ترسوها به بهشت نمی‌روند
(سینماآفیس) – پیمان طالبیان، مدیرمسئول پایگاه تحلیلی-خبری سینماآفیس، در سرمقاله خود نوشت:
– قطار جشنواره فیلم فجر، سرانجام به ایستگاه چهل‌و‌یکم رسید.
این دوره از جشنواره از جهات بسیاری به جشنواره‌ی سی‌ام شباهت دارد.
جشنواره‌ای که پس از حوادث انتخاباتی سال ۸۸برگزار شد و شاید با اقبال عمومی و حتی از استقبال اهالی سینما نیز برخوردار نبود، اما این خود شاید شکستن حلقه انحصار و مافیای نام‌های بزرگ سینمای ایران بود تا جایی که شاهد درخشش فیلمسازان جوان و فیلم اولی بودیم.
آن سال‌ها هنوز سازمان سینمایی شکل نگرفته بود و متولی امر معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد بود که محمدجوادشمقدری آن دوره عهدار مسئولیت بود.
جالب اینکه محمد خزاعی ریاست سازمان سینمایی کشور، آن سال‌ها از سوی شمقدری به سمت دبیری جشنواره منصوب شد.
شاید کسل کننده‌ترین فستیوال فیلم فجر همان دوره بود.
اما در دوره چهل و یکم، رییس سازمان سینمایی کشور زمانی حکم دبیر جشنواره را مهر کرد که شهر آرام بود و اوضاع لااقل در صنف سینما بی‌جدال.
مجتبی امینی البته نامش کم حاشیه نیست و انتظار حواشی و سروصدا امری اجتناب‌ناپذیر بود.
به هر روی تاریخ ورق خورد و مسائل ۲۵شهریور کار را به جایی رساند که بخشی از بدنه سینما با جشنواره فیلم فجر قهر کنند.
حال آنکه در کجای جهان فرهنگ و هنر دستخوش تحریم می‌شود.
مگر نه اینکه همواره با هنر اعتراض کرده‌ایم و ارتقا محاسن و اصلاح معایب جامعه در اساس حرفه هنرمند است.
اینکه هنر که جریان انتقال احساس زمانه را به دوش می کشد تحریم شود، چه می‌شود و چه می‌ماند؟
لابد ملتی خواهیم شد:
مشتی شورشی بی‌رحم
مشتی وحشی متجاوز
القصه؛ تردید نیست هر رویدادی کم و کاستی‌هایی دارد ما نیز هم‌چون دیگران از ترکیب تمام مذکر هیات انتخاب و هیات داوران در شگفتیم ، حتی از چگونگی معرفی آنها و قص علی هذا….
اما با وجود همه ناسازگاری‌ها، جشنواره‌ای از سر گذراندیم، آبرودار !
مجتبی امینی نشان داد در این عرصه با اتکا به تجربیات ادوار گذشته جناب رئیس و مدیریت بحران خود حالا مدیری‌ست کاملا حرفه‌ای آن‌چنان که آتش علو گرفته‌ی سخنان معاون نظارت و ارزشیابی را با سخنانی داهیانه، خاموش و سرد کرد.
اما بعد؛
سخن پایانی با سینماگرانی است که به بهانه کنار مردم بودن، در جشنواره حضور نداشتند.
کودکانه است!
من نامش را می‌گذارم ترس!
و اگر فیلم بود؛ عنوانش: ترسوها به بهشت نمی‌روند.
نه دل ابراز مواضع خویش دارند نه از پول می‌گذرند.
مگر نه اینکه مجید صالحی و محمدعلی باشه‌آهنگر تریبون جشنواره را ابزار بیان حرف و درد مردم کردند.
مگر جز این است؟
حال آنکه هنرمند پشت تریبون نباشد بی‌تردید پای منافع خویش نشسته!
آقایان فرهنگ تحریم نمی‌شود و ترسوها به بهشت نمی‌روند.
انتهای پیام/
