وی ای آر، آینه‌ای در مقابل انسان گرفتار در چنگال دنیای صفر و یک
سینماآفیس: مخاطبان نمایش (وی ای آر) خودشان را در برابر یک آینه می‌بینند.
VAR
پایگاه خبری سینماآفیس گزارش می‌دهد؛ “انسان امروز چنان در بند تکنولوژی گرفتار شده که دیگر لبخند و گریه‌اش هم منوط به آن چیزی است که در فضای مجازی به خوردش داده می‌شود”؛ این بخشی از گفته‌های حامد رحیمی نصر نویسنده، بازیگر و کارگردان است که نمایشی با عنوان (وی ای آر) را در آینده نزدیک به روی صحنه عمارت نوفل لوشاتو می‌برد.
این هنرمند که تا به امروز آثاری چون (شیزوفرنی)، (آلزایمر) و (اوردوز) را به مخاطبانش ارائه داده، در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری سینماآفیس تشریح کرد که هر کدام از آثارش به شکل مجرد و مجزا به پایان‌بندی خودشان می‌رسند و نقطه آغاز کار دیگری می‌شوند اما همه آنها نقطه مشترکی دارند و آن این است که فارغ از مباحث سیاسی، جغرافیایی و به شکل فرامرزی به دغدغه انسان بودن و داستان‌ها و معضلات ذهن انسانی می‌پردازند و ریشه‌شان عملا در یک خاک قرار دارد.
او افزود: معمولا آثار من مبتنی بر مبحث امپرسیون هستند و لحظه را روایت می‌کنند و اگر ما بخواهیم موضوع آن روایت را در ۱ یا ۲ خط توضیح بدهیم، قضیه الکن می‌شود.
این کارگردان گفت: من در (اوردوز) ذهن انسانی را روایت کردم که مرده است. (آلزایمر ) هم روایت داستان خانواده‌ای است که با یک پدر آلزایمری رو به رو شده‌اند و می‌خواهند حافظه آن پدر را با یک دارو ریکاوری کنند تا متوجه بشوند که سندها در کجا هستند منتها آکنده از خرده داستان‌ها و کاراکترهای مختلف است.
رحیمی نصر ادامه داد: من در شیزوفرنی می‌خواستم نشان بدهم که در ذهن یک انسان مبتلا شده به اسکیزوفرنی چه می‌گذرد. وی ای آر هم داستان انسانی را روایت می‌کند که در چنگال عصر دیجیتال یا دنیای صفر و یک اسیر شده است. این انسان به جای آنکه حقیقت را لمس کند به تصویر بسنده کرده و از رویاهای خودش دست کشیده است. او طبیعت را فراموش کرده و خوراک‌هایی را که شبکه‌های اجتماعی و سیلیکون ولی می‌دهند، می‌پذیرد و حتی احساساتش هم تحت تاثیر اطلاعاتی که در ماتریکس دیجیتال داده می‌شوند قرار گرفته و در جبر هستند.
او در پاسخ به این سوال که چرا در آثارش داستانی را دنبال نمی‌کند و همه کارهایش را با محوریت هر آنچه که در ذهن انسان‌ها می‌گذرد، می‌سازد، بیان کرد: من به هر حال قصه‌گو هستم یعنی مخاطب می‌تواند تمام ابعاد و جوارح یک درام را در آثارم پیدا کند منتها فکر می‌کنم که هر کسی از نوشتن غرضی دارد و من با نوشتن، تراپیست خودم هستم یعنی هر آن چیزی را برایم دغدغه ساخته و ذهنم را مشغول کرده است، در قالب صحنه می‌بینم و جنس نوشتارم خود به خود به سمت ابزورد کشیده می‌شود.
این نویسنده افزود: من در واقع باری را که در ذهنم هست، با نوشتن سبک می‌کنم؛ امیل چوران می‌گوید نوشتن به تعویق انداختن خودکشی است و منظور من از بازگویی این گفته آن نیست که به خودکشی فکر کرده‌ام. منظورم این است که نوشتن، زیست آدم را تفسیر می‌کند و برای من نوشتار به روی صحنه بردن یک اجرا اولویت دارد و تا وقتی که یک نوشته به استخوانی لای زخم تبدیل نشود، تردیدی برای به اجرا بردن‌اش ندارم. به همین خاطر است که کاراکترهای آثارم فاقد اسم هستند تا در ظرف زمانی و مکانی خاصی گنجانده نشوند.
رحیمی نصر در پاسخ به این سوال که (VAR) می‌خواهد چه پیامی را به مخاطبانش برساند، گفت: دلیلی ندارد که ما در نهایت بخواهیم یک اثر هنری را به یک مانیفست یا پیام سنجاق بکنیم. جیمز هتفیلد موسس گروه متالیکا روزی در پاسخ به یک خبرنگار گفت ما آن چیزی را که دوست داشتیم، ساختیم و خود به خود مخاطبمان جذب شد. من نیز فکر نمی‌کنم که قرار بوده حافظ غزلی را بسراید تا پیامی را منتقل کند و نوشته‌ام چون کارم این بوده است و این به غریزه ام برمی‌گردد.
او ادامه داد: من ذاتا با تولید اثر آذوقه برای خودم جمع می‌کنم و علاقه‌ای به باز تولید کردن آثار دیگر حتی اگر پر فروش‌ترین اثر ایران مانند شیزوفرنی هم باشند، ندارم چون دوست دارم سریع‌تر از مرحله فعلی عبور کنم، مرحله بعد را ببینم و اتفاق بعدی را رقم بزنم پس فکر نمی‌کنم که بخواهم هیچ وقت در یک ساختار غیر سفارشی دنبال پیام به معنای عام باشم.
این کارگردان بیان کرد: من با تولید آثارم آینه‌ای را در مقابل مخاطبانم می‌گذارم و به تماشاگران نهیبی می‌زنم؛ برخی از افراد در ابتدا با کارم زاویه پیدا کرده‌ام اما بعد که به ذات کار واقف شده‌اند، بارها به تماشای آثارم نشسته‌اند.
رحیمی نصر افزود: من در آثارم تلاش می‌کنم که من را به ما تبدیل کنم و نوعی وحدت را ایجاد کنم بنابراین به دنبال پیام و مانیفست نیستم.
او گفت: من در (VAR) به معنای واقعی خواستم تئاتر بسازم یعنی هیچ کدام از جنبه‌های بیزینسی و تجاری قضیه را لحاظ نکردم و از ادم‌هایی که اثر بنام ایشان وصله شود، بهره نبرده ام.
این کارگردان بیان کرد: شما هیچ کدام از چهره‌های شناخته شده عرصه بازیگری تصویر را در (VAR) نمی‌بینید زیرا من با بازیگران تئاتری به معنای واقعی که بازی‌های بسیار تمیز و حرفه‌ای دارند، همکاری کرده‌ام و جامعه هدف‌ام نسل جوان است بنابراین سعی کردم نمایش‌ام را در ساعتی روی صحنه ببرم که بتوانم پول بلیت را نسبت به معدل کارهایی که الآن روی صحنه هستند، پایین تر بگذارم تا بتوانم مخاطبان بیشتری را جذب کنم و مسجل می‌دانم ممکن نیست که کسی (VAR) را ببیند و چیزی را با خودش از سالن بیرون نبرد.
نسرین خدایاری
